Idea flexicurity w polskich publicznych służbach zatrudnienia

1 lutego 2009 r. weszła w życie nowelizacja Ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, która w swej formie odnosiła się do zasad flexicurity. Intencją nowych regulacji było, aby polskie publiczne służby zatrudnienia skoncentrowały swoje wysiłki na zadaniach związanych z promocją zatrudnienia i aktywnych formach ograniczania bezrobocia, a nie wyłącznie na łagodzeniu negatywnych skutków tego zjawiska. Nowe regulacje ukierunkowane były również na usprawnienie publicznych służb zatrudnienia funkcjonujących w ramach administracji samorządowej.

Ustawa:

• zmodyfikowała system świadczeń dla osób bezrobotnych,
• uporządkowała zagadnienia funkcjonowania innych podmiotów na rynku pracy,
• zwiększyła możliwości wpływu partnerów społecznych na przemiany na rynku pracy poprzez zmodyfikowane zadań rad zatrudnienia oraz udział różnych podmiotów w realizacji zadań publicznych na rzecz osób bezrobotnych i zagrożonych utratą pracy,
• określiła podstawowe usługi rynku pracy, do których należą: pośrednictwo pracy, w tym: działania EURES, poradnictwo zawodowe i informacja zawodowa, pomoc w aktywnym poszukiwaniu pracy i organizacja szkoleń,
• zdefiniowała wymagania wobec pracowników odpowiedzialnych za ich realizację.

Udział publicznych służb zatrudnienia we wdrażaniu idei flexicurity mają oparcie w ww. ustawie oraz w dwóch, wydanych w 2007 r., rozporządzeniach regulujących:

1. Standardy podstawowych usług rynku pracy, określające: sposób postępowania urzędów realizujących te usługi, kolejność działań podejmowanych przez pracownika urzędu, a także terminy podejmowania działań na rzecz klientów. Wprowadzono odstępy czasowe dla realizacji tych działań, które mają ważne znaczenie dla jakości i efektywności usług rynku pracy. Nałożono obowiązek okresowej analizy informacji o osobach zarejestrowanych w powiatowym urzędzie pracy i podejmowania działań wobec tych osób, którym w okresie ostatnich trzech miesięcy nie przedstawiono oferty pracy lub innych propozycji pomocy.
2. Podstawowe warunki realizowania usług rynku pracy stanowiące o tym, że urzędy pracy mogą świadczyć podstawowe usługi rynku pracy w sposób porównywalny.

Do warunków tych, zależnie od charakteru danej usługi, zalicza się określenie: form pracy, dokumentacji prowadzonych działań i zakresu gromadzonych danych, minimalnych wymagań co do liczby specjalistów zatrudnionych do realizacji usługi oraz wyposażenia technicznego niezbędnego do prawidłowej jej realizacji.

W ideę flexicurity wpisują się, w szczególności:

• zwiększenie dostępu do usług rynku pracy;
• zindywidualizowane podejście do każdego poszukującego pracy.
• wyodrębnienie w powiatowych urzędach pracy wyspecjalizowanej komórki – Centrum Aktywizacji Zawodowej (CAZ). Ponadto powiatowe urzędy pracy, we współpracy z samorządami gminnymi, będą mogły tworzyć na poziomie gmin lokalne punkty informacyjno-konsultacyjne (LPIK);
• uatrakcyjnienie szkoleń związanych z aktywizacją zawodową;
• zwiększenie motywacji do uczestnictwa w działaniach aktywizujących;
• działania związane z przywracaniem na rynek pracy osób dojrzałych;
• realizacja programu „Solidarność pokoleń – Działania dla zwiększenia aktywności zawodowej osób po 50. roku życia”;
• inwestycje w kapitał ludzki – kadrę urzędów pracy.